In de categorie “binnenkomen langs de heel grote poort” lijkt het me, nu we bijna het jaareinde bereiken, haast onmogelijk dat iemand nog de band Ão voorbij steekt. Dat ik dat zomaar durf beweren, heeft zo zijn redenen: ik heb de voorbije weken uitgebreid de kans gehad de echte debuutplaat van dit viertal met zangeres Brenda Corijn keer op keer te beluisteren en ik moet zeggen dat er maar weinig platen zo’n indruk op mij maakten als deze hier. Dat heeft met veel dingen te maken, denk ik.

Om te beginnen is er het feit dat Corijn in het Portugees zingt: voor velen onder ons is dat best een exotische taal, waarvan we hooguit weten dat ze zich uitstekend leent voor een aantal muzikale genres. Voor Corijn -ze is in Mozambique geboren en had een Artsen-Zonder-Grenzen- medewerker als papa- is het “gewoon” haar moedertaal. Dat merk je aan het gemak, aan het naturel waarmee ze zingt en aan de rijke beeldtaal die ze blijkt te gebruiken. Dat de jongedame een gediplomeerde dramakunstenares, die recent ook op een flink aantal theaterpodia te zien was met het heel leuke “Alleman” van gezelschap Het Kwartier, helpt ook om de in wezen erg fragiele liedjes toch de nodige variatie in zegging en tonaliteit mee te geven. Tel daarbij op dat Corijn en kompaan / gitarist Siebe Chau -ik zie hem wel eens rondlopen in Leuvense theatermiddens- ooit debuteerden met een programma van Braziliaanse en Argentijnse folk en je staat al een heel eind in je ontdekkingstocht naar het hoe en wat van deze band.

Ook de inbreng van percussionist Bert “skunk” Peyffers kan niet overschat worden: die man beheerst als weinig anderen de kunst om de vreemdste ritmes quasi moeiteloos te maken en ze te onderhouden, terwijl Jolan Decaestecker niet te beroerd is om te tonen dat hij een fan is van mensen als Mark Ribot en Philippe Catherine. Dat zijn allemaal elementen die duiden dat Ão niet zomaar een haastig bijeengeraapt clubje is, waarmee een gewiekste producer snelsnel wat geld hoopt te verdienen: nee, dit zijn mensen die met z’n vieren aan een sound werken, die samen dingen creëren en daarvoor (niet) toevallig de moedertaal van de zangeres gebruiken.

Het dozijn liedjes op deze plaat, draagt systematisch een titel die maar één woord telt, alsof men wilde zeggen: “luister nu maar gewoon”. Daar hebben ze helemaal gelijk in, want of je nu opener “Meninas” hoort, of “Avó” of afsluiter “More”, je krijgt telkens een ander facet te horen van de veelkleurige verzameling audio-juweeltjes die “Ão Mar” herbergt. Het voorprogramma van dEUS deden ze al, Gent Jazz was al aan de beurt en hun naam sierde menig zomerse festivalaffiche. En toch moet het eigenlijk allemaal nog beginnen: 2024 wordt het jaar van Ão, neem dat maar van mij aan. On-Belgisch goed en onwijs “helemaal van deze wereld”. Ik merk het: ik vind de juiste woorden niet. Of toch: geweldige plaat !

(Dani Heyvaert)